جریان سیال یک ذهن پراکنده
زلف بر باد مده تا نَدَهی بر بادم
ناز بنیاد مکن تا نکَنی بنیادم
زلف را حلقه مکن تا نکُنی دربندم
طُرّه را تاب مده تا ندهی بر بادم
رخ برافروز که فارغ کنی از برگِ گُلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم...
L'Avventura
زلف بر باد مده از سالار عقیلی
ما نیاز داریم گاهی اوقات در هنگام بارش باران حتی اگر هم شده برای گول زدن خودمان (عقلمان) چتری با خود نبریم تا بیخودی خیس شویم و آن را به گردن بی حواسی و مشغله های تمام نشدنی زندگی بیندازیم و بعد یواشکی در دل خود از این خیس شدن ها کیف کنیم . ما محتاج روزهایی هستیم که کمی از این غبار رسوب کرده بر تن و روحمان را بشوید . ما محتاج بارانیم ...
پی نوشت:
به کوهی ابر زاینده پوشاندم سینه آبی آسمان را
تو در هر چکه از چهره باران ببین رویای رنگین کمان را
«چارتار»
